Gisteren zat ik met m’n ouders in een restaurantje te eten toen ik aan de overkant van de straat ineens zo’n hippe moderne sprinter zag, die pas eind dit jaar met reizigers gaat rondrijden. Dat ze er al proefritten mee doen wist ik wel, maar ik kon het toch niet laten eens aan NS te vragen of ik er niet eens een kijkje in mag nemen. Dus, ik klom in mijn twitterclient:
@NS_online Zag ik net in Eindhoven een flirtende sprinter voorbij rijden. Als ik 't hééél lief vraag, mag ik 'm dan eens van binnen zien?
En sja, als ze je iets vragen moet je natuurlijk wel antwoorden, dus ik stuurde een tweet terug. Of eigenlijk, acht:
@NS_online Hoewel ik een hart van Gouda heb, komt af en toe ‘t harde in me naar boven. Gelukkig hebben ze me op ‘n Roodeschool geleerd (nadat ze mijn lesgeld Voorschoten) dat ik bij tijd en Wijhe niet meer de Beesd uit te hangen en mezelf toch Echt wat minder Goor te gedragen. Sindsdien ben ik heel lief, help ik altijd Onze Lieve Vrouwe ter Nood en sta ik nog iedere dag voor Anna Paulowna klaar met een Bloeme(ndaal)tje. Verder geef ik iedere dag de Dieren te eten en de Duiven wat broodkruimels. Ik ben dus best Zoet. Te(r)meer, we kunnen dus wel stellen dat ik op een schaal van Leeuwarden tot Sittard zo lief ben als Hoogezand-Sappermeer. Maar, misschien ben ik gewoon aan het IJl(st)en. Maar, als ik een kijkje mag nemen in de nieuwe Flirt-trein, zal ik dat moment heel lang K(o)esteren. En anders stel je niet alleen mij maar ook Ed te(n)Leur. En die moet dan heel sip elke dag door Gilze Rijen.
Sales. Veel mensen schrikken al als ze het woord zien. Niet te verwarren met Sale overigens. Dat mogen de mensen dan weer wel. Maar nee, het gaat over telesales. Van dat verschrikkelijke type dat je tijdens het avondeten zo lang mogelijk aan het woord houdt en je een dienst of product door de strot probeert te duwen. Heerlijk werk. Wist je dat dat nog best goed verdient? Als je een beetje een goede verkoper bent, hou je er maandelijks meerdere nullen netto aan over. Om het vaag te houden zegmaar.
Ik hoor een groepje collega’s bij de waterkoeler (ja ze bestaan echt) roddelen over een meisje dat aan de overkant werkt. “NEGENTIEN? Roept de één hardop met zijn opgengesperde surinaamse ogen. “Jep!” zegt de ander, “En ik had haar gisteren BIJNA. Komt nog wel. Ze zit iedere donderdag in The Move.”. Ik merk dat ik me teveel laat afleiden. “Gewoon negentien. Ik voel me smerig! Maar wel op een goede manier. Is dat raar?”, begint de ander weer. Dit is het moment waarop ik me herinner dat hij bijna dertig is. De ander, nog geen midden twintig, reageert “Welnee, merk je niks van.” Dat vind ik op mijn beurt weer smerig.
Ik besluit de volgende op mijn lijstje te bellen. Ohja. Project Ziggo omgeving Rotterdam, daar bellen we vanmiddag voor. Gerrit uit Pernis. Pernis, denk ik. Ik gniffel. Ik heb een brein dat bij het lezen wel eens een lettertje weg wil laten. Ik voel me smerig. Ik zeg tegen anderen dikwijls dat ik licht dyslectisch ben, zodat ze expres verkeerd uitgesproken woorden én grappig vinden, én het een aaibaarheidsfactor heeft. Gelukkig aaien mensen me zelden. Ik meen me vaag te herinneren dat de slotscene van de film TBS met Theo Maassen vlakbij Pernis is opgenomen. De opnamelocatie daarvan is af vlakbij een van de grootste ondergrondse bunkers die ons land rijk is. Maar misschien moet ik me meer met mijn werk bezig houden. Ik stel me maar voor dat Gerrit zich in die bunker bevindt en vind het wel een grappig plan. Zouden onze bunkers anno 2016 eigenlijk een kabelaansluiting hebben?
Gerrit. Het volgende lapje vlees dat nog even gaargebakken moet worden voor hij het bord op kan. Fuck alles, deze slepen we binnen. Maar, het wordt een uitdaging. Volgens het profiel wat we over hem hebben gekocht kan hij cynisch overkomen, is hij lastig om te halen maar heeft hij wel humor. Alleen niet het type humor dat in het voordeel van een telemarketeer komt. Verder staat er dat hij doorgaans aardig is, tolerant en niet racistisch. Ik besluit het op safe te spelen en mezelf de neutrale naam ‘Peter’ toe te wijzen. Gniffelend bij de gedachte aan bunkers druk ik op de belknop.
Er klinkt een lange piep uit mijn headset. Waarom hebben we anno 2016 3D curved LED TV’s met ingebouwd tosti-ijzer, maar nog altijd die irritante kiestoon tijdens het bellen? Dat ze daar bij dat stomme KPN, de vijand, eens wat aan doen.
“Gerrit”, klinkt het aan de andere kant. “Goedenavond”, besluit ik los te barsten en er geen speld tussen te laten komen. Geen spreektijd is geen weerstand, denk ik maar zo. “U spreekt met Peter van Ziggo en ik heb een fantastisch aanbod!”, vervolg ik enthousiast. “Supersnel internet, het meest betrouwbare netwerk, extra veel zenders met sport en films en dat allemaal voor maar 10 euro per maand extra!”. Zo, daar heb ik meteen alles op straat gelegd. Dit is de deal, wel zo duidelijk. Althans, ik kan natuurlijk nog in de prijs zakken. Maargoed. Meer verkoopprijs is meer bonus. Ik ben dit jaar pas twee weken op vakantie geweest en het is al bijna maart!
Ik vind het tot nu toe aardig gaan, maar Gerrit blijkt niet direct om. “Al kreeg ik het gratis, dan zou ik het nog niet doen, je moet echt met wat beters komen, iets van twintig euro per maand gestort op mijn rekening of zo”, antwoord hij. Ik zie mijn vakantie varen maar besluit razendsnel dat ik deze man wel maximale korting kan geven. Ik besluit dat ook te doen: “Dat kan natuurlijk niet -“. Hij onderbreekt me: “Dan stap ik niet over”. Ik krijg een blackout. Kut. Alsof hij als concurrerende golfer mijn bal voor m’n neus wegslaat. Ik probeer een nieuwe ingang te zoeken. Ik denk niet dat ik hem met welke prijs dan ook om kan halen. Ik peins en laat het secondenlang stilvallen. Dat gebeurt me niet vaak. Ik zie mezelf in gedachten voor een grote winkelpui met ingelijste A4’tjes met vacatures staan. De bouw. Misschien moet ik dat maar gaan doen.
Goed, terug naar het gesprek, waar ik door de telefoon heen zijn triomfantelijke glimlach haast kan horen. Ik besluit het over een andere boeg te gooien. Kabel is superieur aan ADSL op het gebied van internet en dat gaat nooit veranderen. Qua verbinding zal Ziggo dan ook altijd superieur blijven aan KPN. Als het over betrouwbaarheid van die verbinding gaat hou ik me overigens even op de vlakte. Maar dat terzijde. “Wist je dat wij van Ziggo als het echt moet wel tien maal zoveel MB’s door jouw modem kunnen knallen dan KPN ooit zal kunnen, en daarnaast – ” Weer onderbreekt Gerrit me, dit maal met een vraag: “Wat vindt jij eigenlijk van de telefoonverbinding op dit moment?”. Ik schrik en denk dat er iets mis is met mijn headset. Wist je dat callcenterheadsets al snel de honderd euro per stuk passeren? “Best oké”, reageer ik, “Ik kan u luid en duidelijk verstaan”. Dan volgt het moment waarom dit gesprek me nog jaren bij gaat blijven. “Dat is nou KPN, ik sta op dit moment in een ondergrondse bunker op vijf meter diepte van gewapend beton en nog heb ik uitstekend bereik.”
Alle salestrucs en productinformatie zweven mijn hoofd uit. In mijn hoofd begint de sollicitatiebrief richting aannemersbedrijf vorm aan te nemen. Moet je eigenlijk in pak of juist in versleten spijkerbroek naar zo’n sollicitatiegesprek?
“Ik hoor het al, u stapt niet over” deel ik Gerrit al opgevende mede. “Precies, dat klopt. Wist u trouwens dat u een club sponsort waarvan aanhangers poppen ophangen in het stadion?” reageert hij. Ik mis volgens mij een hele grote voetbalreferentie maar het zal vast niks positiefs zijn. “Fijne avond”, sluit ik maar af. “Succes Peter”, zegt hij alsof hij doorheeft dat ik het hard nodig heb.
Ik druk op de terminate knop, en gooi zijn telefoonnummer uit het systeem met de markering “Bel-me-niet register”. Niet dat we daar normaal iets mee doen, het is zelfs een leuke bellijst omdat het vooral bestaat uit het type consumenten dat ook naar programma’s als Kassa kijkt. Het type mensen dat dus vaak zo zacht als een eitje is en daar is dan weer makkelijk op te knallen tijdens het uitbellen. Maargoed, als mensen aanhalen dat ze in het Bel-me-niet register staan dan zeggen we dat het een foutje was en halen we hun nummer weg zodat we geen problemen krijgen. Nu misbruik ik het maar even. Ik Gerrit geen Ziggo aansmeren, niemand Gerrit Ziggo aansmeren.
In een openstaand kladblok begin ik inmiddels te tikken. “Geachte heer of mevrouw, hierbij solliciteer ik naar de functie van bouwvakker binnen uw bedrijf.” Ik voel me smerig.
Ps: Je hoeft me niet te haten. Ik heb nooit telesales gedaan. Eigenlijk is het enige waargebeurde uit dit artikel het geroddel over het meisje van negentien. Maar dat is Direct alweer een jaar of 10 terug. En tevens, Kusje.
De afgelopen weken heeft de hogesnelheidsdienst Fyra van NS Hispeed volop in de media gestaan. Het onderwerp is breed uitgemeten en er is veel over naar buiten gekomen. Niet alleen hadden de spaghettiboemels veel vertraging en uitval, ook vielen er letterlijk onderdelen uit. Inmiddels is de ‘aldi-trein’ door de Belgische ‘Dienst Veiligheid en Interoperabiliteit der Spoorwegen’ (DVIS) van het spoor gehaald waardoor de dienst tussen Amsterdam en Brussel niet meer rijdt. Tussen Amsterdam en Breda rijdt Fyra overigens nog wel, met ander materieel.
Foto: Gerard Stolk / Flickr
Hoewel er mijns inziens veel verkeerde keuzes gemaakt zijn binnen NS Hispeed ligt niet alle blaam daar, maar voor een deel ook bij het feit dat grote projecten tegenwoordig europees aanbesteed moeten worden. In principe niks mis mee, want als een project goedkoper uitgevoerd kan worden, is dat natuurlijk alleen maar beter. Het is echter wel van belang om de kwaliteit van de uitvoering en bovenal het eindproduct in de gaten te houden, en het lijkt erop dat juist dát is misgegaan.
AnsaldoBreda heeft weliswaar op de aanbesteding van Fyra gereageerd dat ze de trein van het type V250 het goedkoopst konden leveren en daarbij zelfs aan de kwaliteitseisen konden voldoen. Het feit dat ze toen al een slechte reputatie hadden na een akkefietje met de Deense spoorwegen heeft blijkbaar niet meegeteld de aanbesteding, en daar ging het mis.
Radiostilte
De media-aandacht begon iets meer dan drie weken geleden, toen ‘reizigersorganisatie’ Failra de punctualiteitsstatistieken van de Albatrostrein voor de eerste maand publiceerde, iets wat door NS Hispeed zelf tot op dat moment angstvallig stil is gehouden. Deze statistieken zijn door de pers (als eerste het Algemeen Dagblad) opgepakt en daardoor bekend geraakt. De kans dat NS deze cijfers zelf gepubliceerd zou hebben acht ik persoonlijk erg klein, maar dat blijft natuurlijk speculeren.
De media zijn na het publiceren van die cijfers volop op de betrokken partijen gedoken. Ze heeft geen spaan heel gelaten van NS Hispeed en AnsaldoBreda in haar berichtgeving, en ook met het handelen van de overheid (indirect via het Ministerie van Financiën dat 95% aandeelhouder is van NS Hispeed) zijn ze niet zo tevreden. Ook belichten ze het feit dat de burger de dupe is van de problemen, mede omdat er nu geen fatsoenlijke treinverbinding tussen Nederland en België meer bestaat.
De media
Ik heb voor een studieopdracht eens wat beter naar de berichtgeving gekeken. Een aantal zaken zijn volgens het boekje van belang voor goede journalistiek. Nou kan iedereen daarop een eigen visie hebben, ik denk zelf dat het een goede basis is voor het fabriceren van goede berichtgeving. Hieronder bekijk ik een aantal van deze stellingen en hoe deze van toepassing zijn op de berichtgeving.
Het wezen van de journalistiek als discipline is verificatie van feiten en beweringen
Fyra in het RTL Nieuws
Een van die stelregels is het feit dat alles wat je als medium brengt geverifieerd moet zijn, liefst door meerdere bronnen. Verder is het wel zo netjes om alle betrokken partijen aan het woord te laten. Aan dat laatste zitten wel een paar haken en ogen, maar daar kom ik wellicht later nog eens op terug.
Wat betreft hoor en wederhoor is aan alle betrokken partijen in het Fyra-debacle ongeveer even veel ruimte voor reactie gegeven. Dit zijn onder andere: NS, NS Hispeed, NMBS, Rezigersorganisaties (Rover, Failra en Maatschappij voor Beter OV) de Nederlandse Overheid en AnsaldoBreda.
Over verificatie bij bronnen is weinig bekend, maar wel valt op dat de eerste ANP- en Novumberichten over de punctualiteitscijfers van janauri alleen gebaseerd zijn op de statistieken van Failra, en de artikelen in het AD en Telegraaf niet bij NS geverifiëerd zijn voor publicatie. Dit bleek ook wel toen NS later te kennen gaf dat de cijfers incorrect waren. Uiteindelijk bleken ze wel correct te zijn, alleen waren de cijfers anders geïnterpreteerd.
De beoefenaren moeten onafhankelijk zijn van degenen die zij ‘verslaan’
Iedereen reist wel eens met de trein, ook journalisten. 100% onafhankelijk is iemand dus nooit, en Nederlanders zijn erg goed in het vormen van een mening over de treinen die er in ons land rondrijden. Dat laatste zal bij Fyra niet anders zijn. Ik heb geen belangenverstrengelingen kunnen ontdekken tussen journalisten en betrokken partijen. Van mezelf zou ik het nog kunnen zeggen omdat ik familie heb die bij NS werkt en daardoor indirect toch wel bij het bedrijf betrokken ben. Het ontbrak me echter aan tijd om er een gedegen onderzoek naar te doen.
Journalistiek moet dienen als een onafhankelijke inspectie van de macht
Gezien de overheid meerdere belangen heeft in NS Hispeed en ook betrokken is geweest bij de besluitvorming rond het ontstaan van de Fyra-dienst, én op de hoogte was van de prestaties van de rijdende kruimeldieven vind ik dat het een goede zaak is dat de journalistiek er bovenop is gedoken. Zoals eerder al aangegeven vind ik dat de overheid steken heeft laten vallen, en daar heeft de media ook verslag van gedaan.
Zij moet ernaar streven zaken van belang te presenteren als interessant en relevant
Omdat Nederlanders ‘goed zijn in zeuren’ en omdat een groot deel van de bevolking van treinen gebruik maakt is er een groot raakvlak met de publieke interesse. Veel mensen zullen de relevantie dus hebben gezien, en de media heeft er dus niet veel moeite voor hoeven doen. Toch ben ik van mening dat de berichtgeving rond Fyra (en dus niet NS zelf, die in de afgelopen periode ook volop in het publieke beeld geweest is) nogal is opgeblazen. Het is geen goede zaak wat er aan de hand is, maar er is maar een relatief kleine groep mensen die er last van heeft.
Foto: Chandra Marsono / Flickr
Om maar even een tegenvoorbeeldje te geven: Ik acht de kans heel groot dat er per dag gemiddeld meer mensen last hebben van een niet werkende internetverbinding door domme fouten van internetproviders, dan dat er last hebben van een niet werkende fyra-treinverbinding door domme fouten van spoorvervoerders. Let op: Ik heb geen cijfers om deze stelling te onderbouwen, dus het is een beetje natte vingerwerk. Wel is het zo dat ik enige jaren aan ervaring op gedaan heb als medewerker van diverse internetbedrijven.
Zij moet het nieuws begrijpelijk maken en in de juiste verhoudingen plaatsen
Hoewel Fyra een zaak van belang is omdat de overheid erbij betrokken is geweest, ben ik van mening dat er veel teveel aandacht aan de zaak is geschonken in de media. Zaken worden voor de reiziger lastiger, maar niet onmogelijk. Verder is NS Hispeed i.t.t. NS Reizigers het geen openbaar vervoer, maar een commerciële dienst.
Burgers hebben ook rechten en plichten Hoewel Fyra een commerciële dienst is, heeft NS Hispeed een alternatief voor reizen naar België geboden in de vorm van een stoptrein van NS Reizigers. Van het in gevaar komen van rechten en plichten is nagenoeg geen spraken geweest, behalve het feit dat reizigers het recht hebben om geboekte tickets via NS Hispeed kostenloos te kunnen annuleren.
Conclusie
Zo zie je maar weer, er is genoeg te zeggen over de Fyra en de manier waarop we er met z’n allen over denken. Een deel van de bovenstaande feiten heeft natuurlijk invloed op hoe het volk over de spaghettiboemel denkt. Omdat je daar geen misbruik van mag maken is het het altijd goed om als journalist kritisch naar jezelf (en je medejournalisten) te blijven kijken.
Voor dit artikel heb ik NOS Journaal, RTL Nieuws, Algemeen Dagblad en FOK.nl (Novum en ANP) in de gaten gehouden. Ook heb ik gebruik gemaakt van informatie van reizigersorganisatie Failra.
Dit artikel is gebruikt voor een schoolopdracht aan de FHJ. Ik heb het aangepast en uitgebreid om ook voor mensen zonder vakkennis helder te zijn.
Je ziet het goed! Het ontwerp van mijn website heeft een nieuw likje verf gekregen. Dat mocht wel, want de vorige layout (gebaseerd op “CrystalX” van Nuvio) ging alweer mee sinds 2007.
Het nieuwe ontwerp is gebouwd op de basis van het wordpress template “That Music Theme“, van That Agency, maar je zult het origineel er niet in terugkennen. Sterker nog, van het origineel is nog maar een paar regeltjes code hetzelfde gebleven.
Headers en kleuren
De wisselende headers van mijn vorige website heb ik meegenomen, maar dan in een wat moderner jasje. Ook zitten er nieuwere foto’s in, en is het voor mij wat makkelijker geworden om meer foto’s toe te voegen.
Waar mijn favoriete kleur oranje op mijn vorige website slechts een achtergrondkleurtje was, komt het hier op veel plekken terug op een manier die dingen accentueert, maar niet de overhand neemt. De kleur groen is de ‘tegenhanger’ geworden, en moet voor afwisseling zorgen. Niet alleen in de pictogrammen bij berichten en pagina’s, maar ook bij de reacties komt de zachte tint terug.
Diepzinnige teksten
Op mijn oude website (en stiekem op heel veel websites die ik gemaakt heb) stond in de rechter onderhoek altijd een ogenschijnlijk diepzinnige leus vermeld. Gewoon, omdat het weer eens wat anders is dan een copyrightmelding of een RSS-feed.
Teksten als “Don’t break the rules, make the rules.” en “Love what your ears hear” stonden er altijd om een verdwaalde bezoeker even op te beuren. Op mijn nieuwe website hou ik die traditie in stand. Gewoon, omdat het kan.
But wait, there’s more!
Niet alleen het ontwerp is vernieuwd, maar de complete website is anders ingericht! Je komt niet meer meteen terecht op het weblog terecht, maar op een voorpagina waar alle onderdelen bij elkaar komt in één grote blije bende. Ook is het geheel wat meer ingericht op het bezoeken van de rest van de site en niet meer op het weblog. Wel zo handig, want er zijn veel blogloze periodes
Huisvlijt
De afgelopen jaren heb ik veel ‘stukjes’ geschreven, verhalen over het overnemen van de wereld en wietrokende hippies in de trein. Niet allemaal even zinnig, maar ze hebben wel een vast plekje gekregen, net als mijn artikelen van de FOK!Frontpage
Mensen met een radiohart gaan zich ook wel vermaken op mijn website, want ik heb de afgelopen jaren een grote rommelmap gevuld met heel veel radiofragmentjes en andere stukken ‘huisvlijt’. Ik ben momenteel nog bezig met de inrichting, maar verwacht hem hier binnenkort in de header. Leuk voor te luisteren, zegmaar.
4daagseradio
Omdat 4daagseradio een bijzonder plekje in mijn hart heeft heb ik er ook een plekje voor gemaakt op mijn website. Voor liefhebbers van de vierdaagse zijn er veel fragmenten te beluisteren van het jaarlijks terugkerende wandelevenement. Een groot deel van de dagcompilaties die ik de afgelopen jaren heb gemaakt is te beluisteren.
Wat vind jij?
Ik ben zelf erg tevreden met het nieuwe ontwerp. Dat mag ook wel, want ik ben er al meer dan een jaar geleden mee begonnen. Waar ik erg benieuwd naar ben is wat jij ervan vind. Graag hoor ik dat van je en ik wil je ook uitnodigen om me dat te laten weten! Dat mag hieronder in de reacties, maar ook op Facebook of Twitter!
Ik check en stap in. “Goede reis!”. “Dat bepaal ik zelf wel”, mompelde ik binnensmonds richting het paaltje. Maargoed, dat arme paaltje kon er ook niks aan doen. Ik besloot om dat er ook maar van te maken. Dat zou nog helemaal goed komen, zo kan ik achteraf wel stellen.
Ik vang een conversatie op tussen een man van in de dertig en een meisje van misschien net twintig. Hoewel, conversatie? Het is meer een soort monoloog te noemen.
“Mja, ik woon dus al een tijd op straat, en je maakt dan gewoon een hele hoop mee.”
– “Ben je aan de drugs?”
“Nee, niets. Drugs wil ik niks te maken mee hebben. Nooit niet.”
Hij ziet er ietwat onverzorgd uit met viezig haar zonder model, schoenen die ie al minstens een paar jaar non-stop draagt en over z’n jasje zal ik maar niet beginnen. Ik kijk naar mijn eigen schoenen. Hmmm, ja die mogen ook wel weer een plens water en een lik schoenpoets. Maar gezien mijn straat open ligt en ik dus door een zandbak moet iedere dag betekent dat ook meteen een polijstbeurt, en dat is voor leer dan net weer niet zo goed. Een weekje wachten dus nog, dan zijn ze klaar. Zal ik deze man ook maar het voordeel van de twijfel geven.
“Nouja, ik woon dus op straat en sinds die wietpas komen al die moffen naar mij toe om voor drugs te vragen. En sja, als ik dan nog maar 1 gulden heb en ik kan daarna voor 20 gulden eten dan zal ik dat toch moeten doen weetje, ik ben ook maar een eerlijk mens snappie?”
Het meisje tegenover hem is duidelijk ongeïnteresseerd en kijkt hem aan van “wat moet je van me?”. Ze ziet er best aardig uit, valt me op. ‘Me gusta’, zeg maar. Lang, bruin haar, iets langer dan ik en eigenlijk net iets te slank. Ik vraag me af wat haar afkomst is. Ze ziet er aan de ene kant best West-Europees (lees: Nederlands) uit, maar aan de andere kant ook weer niet. Achja, wat maakt het uit. Mijn aandacht zou ze normaliter alleen vanwege haar blauwe ogen al krijgen. Maar dat is verder irrelevant. Nu heeft ze vooral mijn aandacht vanwege de conversatie waar ze volgens mij onvrijwillig in verstrikt is geraakt.
Ze blijft hem stil maar met inmiddels redelijk wijd opengesperde kijkers aanstaren. Hij voegt er een “Hmh?”-achtig iets aan toe. Ze reageert na even twijfelen toch maar: “Maar, kun je dan niet-”
– “Nee tuurlijk kan ik niet aan werk komen!”, onderbreekt hij haar, “Hoe wil je werk vinden als je dakloos bent dan? Je moet daarvoor een huis hebben. En voor een huis heb je weer werk nodig. Dat is de visuele cirkel, snap je dat dan niet?”
Weer blijft ze hem aanstaren. Wederom totaal geen idee wat te zeggen.
Nijmegen. Een hoop mensen stappen uit, een hoop mensen stappen in. Inmiddels wordt omgeroepen dat de trein niet verder dan Breda zal gaan op last van de brandweer.
“Godverreflikkerse kankerzooi! Altijd wat met die godvergeten kuttrein. Komt allemaal door die kut kut kut Wilders. Dankzij hem is dat kut NS genationaliseerd.”
– “Geprivatiseerd bedoel je?” verbetert ze hem.
“Ach hou toch op, allemaal dezelfde natte pot. We hadden daar toen ik in Weert woonde ook al gezeik mee die kutvent. Zat je daar rustig op straat een jointje te roken en een biertje te drinken, kwam hij de politie sturen. Kutwouten. Je mag in dit land godverdomme al niet eens drinken ofzo weetje, komt de politie eraan. Ik doe niks illegaals anders.”
‘s Hertogenbosch. Eigenlijk Den Bosch. Maar, daar denken onze elitaire spoorwegen anders over.
De dame probeert zich er een beetje aan te onttrekken door aan de inmiddels passerende conducteur te vragen hoe laat de trein in Tilburg aan gaat komen.
Als deze na antwoord te hebben gegeven weer doorloopt krijgt hij toch nog even de schuld op zich gewezen: “Ja weetje, die top is wel in orde maar dat uitvoerend personeel doet gewoon geen flikker. Ze roepen niets om, ze fluiten niets om, niks. Het zit em allemaal in de communificatie. Daar gaat het mis bij dat gekke bedrijf. Wat dat betreft aan gaat kun je nog beter met de bus, alleen zijn die kutbusschauffeurs hufters, allemaal! Hufters. En die gare bussen zijn dan wel 100x zo duur. Kutbussen met hun economische groei. Alles wordt duurder en duurder. Maar dat is de schuld van Wilders, dat had ik al gezegd.”
Inmiddels schiet de frase ‘Stereotype linkse wietrokende hippie’ door mijn hoofd. Daarmee vat ik de beste man misschien iets te simpel samen, toch kan ik geen eigenschap aan hem ontdekken die daar niet aan voldoet.
Dan komt er een moment wat ik weliswaar met pijn in mijn hart al even aan zag komen: Station Tilburg. Ik heb eigenlijk zin om te blijven zitten om meer van dit verhaal mee te krijgen. Ik merk op dat het verhaal op ruwe wijze aan zijn einde gaat komen: de dame staat op en maakt aanstalten om de trein te gaan verlaten.
Jammer. Eeuwig jammer. Toch spring ik maar op uit mijn stoel om ook uit te stappen. Breda is een leuke stad, maar zo graag hoef ik het nou ook weer niet te zien. Bijna bij het klapdeurtje om de coupé te verlaten aangekomen hoor ik een blik schultenbrau geopend worden. “Jammer”, zegt onze dakloze vriend tegen zijn Nokia 1985, “Volgens mij had ik ‘r bijna binnen.”
Ik verlaat de trein met een brede glimlach om buiten een olijke jongedame schaterlachend de woorden “Like oh my god” in haar iPhone te horen roepen. Nou kan ik over precies die vier woorden ook weer duizend woorden schrijven, maar daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, want zou het beeld dat je van de betreffende dame hebt waarschijnlijk ruïneren.
Deze opmerkelijke treinrit heeft plaatsgevonden in mei 2012.
Weet je, het zou me eigenlijk geen reet uitmaken of nieuwslezers nou wel of niet een hoofddoek dragen. Als ze het nieuws maar voorlezen in een taal die ik dan bij voorkeur nog begrijp. Gisteren verscheen via onze vaste leverancier Novum dit artikel (lees het eerst even voor je verder leest) op FOK!, en daardoor heb ik een en ander toch eens heroverwogen.
Meteen bij het lezen viel mij al op dat de kop en intro wat anders suggereren dan de rest van het artikel. Het lijkt een klein nuanceverschil, maar het is een verschil tussen twee werelden. De titel suggereert dat mensen graag nieuwslezers met een hoofddoek zien op het journaal. Als ik de titel in me opneem, en er over doordenk zonder het artikel verder te lezen, kom ik op de gedachte dat men zelfs liever iemand met een hoofddoek ziet dan iemand zonder.
Toen dit me opviel kreeg ik ook meteen argwaan. Waarom deze verdraaiing? Tijd om dat uit te zoeken. Wat ik mij als eerste afvroeg: waarom bereikt ons dit heugelijke nieuws eigenlijk? Meestal als het op FOK! over hoofddoeken gaat, is het de vraag wat voor enorme paarsgepunte gevechtsmiddelen en anderzijdse lichaamsdelen je er wel niet aan kan afvegen. Hoewel, misschien komt die opvatting vooral voor op mijn thuisbasis hier op FOK!: het Forum. Daar hangen de zaken (en lansen) er nu eenmaal wat anders bij.
Maar, Ik dwaal af.
Het bericht is gisterochtend in de luwte (om 06:12 uur, om precies te zijn) op de aanleverpagina van onze leverancier Novum verschenen, waarna het door een van onze redacteuren is bekeken en om 06:55 uur op de FOK! Frontpage is geplaatst. Ik stel me voor hoe een frisse, in afwachting van zijn eerste bakje koffie zijnde Novum-redacteur, gisterochtend een persbericht in zijn mailbox is tegengekomen. Na het lezen ervan bleek de inhoud hem te bevallen en hij besloot er een artikel van te maken.
Tot zover niks schokkends.
Laten we eens bekijken waar het bericht vandaan komt. Onze fris-en-fruitige Novum-redacteur was in een goede bui en heeft in zijn artikel niet alleen verteld door wie, maar ook vóór wie het onderzoek is uitgevoerd. Een paar klikken later staart een mooi stel bruine kijkers je aan. We zijn aangekomen op de site van stichting Cup of Culture. En hé, wat hebben we daar? Een berichtje van eergisteren met de mededeling dat hun nieuwste tentoonstelling onlangs is geopend!
Aha! Zie je wel! Nou komt de aap uit de mouw! Ik zit al zeven alinea’s lang reclame te maken voor een fucking tentoonstelling! Zijn we daar even mooi ingetuind met z’n allen! Niet alleen de FOK!ker die het artikel plaatste (een vrijwilliger van een nieuwssite die vooral berichtjes uit een lijstje aanklikt en doorpost om de tracker te vullen), maar ook onze inmiddels aan zijn derde kop koffie begonnen Novum-redacteur is voor de goedkope verkooptruc van de hoofddoekboekverkopers gevallen.
Snode plannen dus. Sluikreclame is het. Gore commercie! Verboden, dat zou het moeten worden! Of in ieder geval met een “Product Placement”-logootje in beeld zoals bij Goede Tijden Thuisbezorgd Tijden. Maar of dat dan een goed plan is? Ik twijfel nog. Het vliegtuigongeluk van vanochtend wordt u trouwens aangeboden door Unox erwtensoep. U heeft er niks aan, maar de verslaggevers in het weiland bij de brokstukken waren er erg blij mee. Ik twijfel inmiddels overigens niet meer.
Terug naar het artikel. Dat het suggestief geschreven (ik durf zelfs te zeggen: fout geschreven) is, is duidelijk, maar hoe representatief is dat onderzoek? Er staat alleen in te lezen dat er 1001 respondenten zijn, maar niet waar ze die respondenten hebben gevonden. Tijdens de presentatie van het boek onder vrienden en bekenden van de auteur zijn, als het een beetje bekende mensen zijn, vast wel 1001 mensen te vinden die mee willen werken.
Is dat representatief? Laten we de proef op de som nemen en een vergelijkbaar onderzoek onder FOK!kers houden. Uitgevoerd vóór FOK!, dóór Stefan van FOK!. De oplettende lezer heeft hem al gezien: De poll van gisteren.
Eens zien… Hé, verhip, het belangrijkste cijfer uit het onderzoek van Cup of Culture komt overeen met dat van ons representatieve ondezoek. 30% van de mensen die ons mini-onderzoekje invulden gaf aan dat ze het niet erg vinden als er iemand met een hoofddoek het nieuws voorleest.
Die 30% klopt dus als een bus. Saillant detail: een toch wel nét iets groter deel van onze respondenten, namelijk 40%, geeft aan dat hoofddoekjes absoluut niet in de Nederlandse cultuur passen.
We zouden dus eenzelfde persbericht naar Novum kunnen sturen, met als titel: “40% wil geen hoofddoekjes in journaal“. Als ze er niet gisteren al een artikel over hadden geplaatst, achtte ik de kans dat het door hen en dus later ook weer door FOK! gepubliceerd zou worden, vrij groot. Sterker nog, hij staat er al! Zelfde onderzoek, totaal ander artikel.
Lang verhaal kort: dit soort onderzoekjes zijn in de regel waardeloos. Op FOK! waren we er overigens wel erg blij mee, want het artikel scoorde frontpage-technisch prima met 10000 views en 150 reacties. Erg fijn als zo’n bericht opvalt. Ik was ook erg blij om de argwaan voor de bron van het artikel terug te lezen in alle replies. FOK!kers zijn niet alleen begaan met het nieuws, maar blijven ook kritisch.
Maar, ik dwaal af.
Laten we het journaal (inmiddels hebben jij en ik ons genoeg in de materie verdiept om onze mening en beredeneringen in te kunnen zetten als hoofdredacteur van de NOS, iets waar we allebei duidelijk veel beter in zijn dan Marcel Gelauff, die het daar op zijn beurt vást niet mee eens zal zijn, maar dat terzijde. Wij zijn gore bazen, dus tuurlijk kunnen we dat.) vrijhouden van uitingen in welke aard dan ook. Religieus, commercieel, persoonlijke overtuiging. Gewoon thuislaten. Een oliebol, dat mag. Maar alleen tijdens het jaaroverzicht.
Van andere programma’s vind ik overigens dat je het zelf mag weten. Lingo? Hoofddoekje om. Sterren springen op het ijs? Boerka. Minstens. Pownews? Zak over het hoofd. Dat laatste is overigens meer omdat ik het haar van Dominique Weesie nooit snap. Maar, dat is verder irrelevant…
Inmiddels heb ik alweer een tijdje de wereldmacht in handen, en beginnen mijn plannen steeds meer werkelijkheid te worden. Het badeendrecht is inmiddels ingevoerd en de in het vorige artikel omschreven Giant Days gaan per 0 januari volgend jaar ingevoerd worden.
Maargoed, tijd om eens terug te kijken op hoe ik dit allemaal zover heb gekregen…
Het begon allemaal op die zomerachtige dag, een aantal jaar geleden. Ik was toen aan het genieten van de zomer van 2013, die ondanks de omstandigheden bijzonder goed was. Inmiddels was het een half jaar na het einde van de Mayakalender en waren we nog maar met 3 miljard mensen op deze aardkloot. Hoewel niemand weet waar de overige mensen gebleven zijn lijkt het er een beetje op dat er ook niemand was die er echt om gaf. Wel begon een pijnlijk dingetje duidelijk te worden; de mensen die verdwenen waren bleken allemaal wel iets met overheden of staatshoofden te maken te hebben gehad. Hoewel de wereld bizar goed bleef draaien zonder regeringen en dergelijke, begon er langzaamerhans toch wel behoefte te komen aan wat meer sturing. Omdat zich in de zomer van 2012 een kleine ijstijd heeft voorgedaan begonnen door de vele sneeuwval de eerste wegen vervallen te raken. Verder verveelde de -in 2012 weer in oude glorie herstelde- landmacht zich nogal nadat de “politiemissie” in Afghanistan was afgelopen en er geen nieuwe missies aangekondigd waren.
Dat was het moment waarop ik begon na te denken over verandering. Natuurlijk zagen veel mensen dat het langzaam maar zeker de verkeerde kant op dreigde te gaan met de wereld. Toch was dat maar beperkt zichtbaar, juist omdat het op zoveel punten beter leek te gaan. Zo is in een half jaar tijd de Afrikaanse armoede bijna helemaal verdwenen, en de meeste (burger-)oorlogen waren zogoed als stil komen te liggen. Syrië? Assad is verdwenen, dus ja, daar is ook niet echt reden voor conflict meer.
Maargoed, verandering dus. Ik had wel een idee over wat er precies beter moest, maar ik had van mezelf niet verwacht ondernemend genoeg te zijn om het nog daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Het bleek uiteindelijk vrij simpel, want de belangrijkste stap was ballen tonen en de tweede kamer binnenwandelen. Die was na de verdwijning eigenlijk niet meer gebruikt, behalve door enkele zwerfkatten die hun intrede er genomen hebben. Iets wat overigens aan de afbeelding hiernaast te zien niet de eerste keer was. De voorzitterszetel heb ik omgetoverd tot mijn werkplek, en vanaf daar ben ik mensen aan gaan sturen.
Het begon met de simpele, evidente zaken. Wegwerkers aan de straat aan de slag zetten om de snelwegen weer op orde te krijgen. Electrobell kreeg de opdracht om de electriciteitsinfrastructuur te controleren en waar nodig opnieuw aan te leggen. EssentNuon is verantwoordelijk gemaakt voor het aanleveren van de energie. Omdat een groot deel van de Noordzee nog was ingevroren was het echt een hele simpele hackyhacky oplossing om daar gewoon een enorme stapel zonnepanelen neer te leggen. Het heeft even wat voeten in de aarde gekost, zeker organisatorisch gezien, maar het is gelukt: Een 25km/2 groot veld met alleen maar zonnepanelen. En guess what, het bleek gewoon genoeg om de gehele Benelux van stroom te voorzien!
Adat ik op die manier eigenlijk het gehele land weer op poten heb gekregen bedacht ik me dat het een ideaal moment was om een groot aantal zaken op de schop te gooien. We zijn begonnen met het tijdsstelsel. Waar het metrische systeem gebaseerd is op tienvouden en dus ronde cijfers, dagen weken en maanden zijn eigenlijk heel onlogisch en moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet zou kennen. Daarom heb ik de samenwerkende universiteiten Nijmegen-Amsterdam-Sappemeer aan het werk gezet om met een logischer systeem te komen. Daar kwamen dus de Giant Days uitrollen waar ik in een eerder artikel al over schreef.
Het badeendrecht was wat lastiger voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk bleek het invoeren ervan een logische en meer dan welkome stap. Over wat het precies inhoudt, schrijf ik wellicht in een volgend artikel. Goed, en dan gaan we nu weer over tot de orde van de dag…
(Afbeeldingen respectloos gestolen van PVDD, Superstock, WordlessTech en Wikimedia)
Nee, ik ben niet het langharige type persoon dat zeker weet dat buitenaards leven een feit is en we op het punt staan overgenomen worden door de Zorgiaanse bevolking. Mijn haar is namelijk niet lang. Ik kan me weliswaar niet voorstellen dat we alleen zijn, toch denk ik niet dat we de komende jaren iets gaan tegenkomen. Dat was ook een beetje de strekking van de discussie over buitenaards leven waar ik geweest ben. De kijk op het fenomeen is daar op een hele technische manier benaderd wat een (ogenschijnlijk?) redelijk betrouwbaar beeld geeft van de stand van zaken.
Nog wel even alleen
Nog niet zo lang geleden had het Witte Huis een officiële verklaring: Er is geen bewijs voor het bestaan van buitenaards leven. Moeten we het daar nou mee doen? Het antwoord is nee, althans, als je prof. dr. Christoffel Waelkens en prof. dr. Ignals Snellen mag geloven. Ze spraken er over in het Science Café in de Nieuwe Koninklijke Harmonie te Tilburg.
Er was veel belangstelling voor dit onderwerp, wat bleek uit het feit dat de toch zo ruime zaal al voor aanvang tot de nok toe gevuld was met geïnteresseerden.
Na een korte introductie ving prof. dr. Ignas Snellen aan over hoe de aarde in elkaar zit, qua atomen en cellen, en hoe alles volgens voor ons bekende regels werkt. (massa, kracht, straling, enz). Dit om als aanknopingspunt te gebruiken bij het verder benaderen van de mogelijkheid of er buitenaards leven kan zijn.
Aan het einde van zijn verhaal begon hij duidelijk een beetje tijd te rekken, en na een aantal minuten bleek ook waarom – Prof. dr. Christoffel Waelkens kwam toen binnen na in de file te hebben gestaan in zijn rit van Antwerpen naar Tilburg.
Vervolgens speelde de (1-mans) huisband Willemwiebe van der Molen het nieuw geintroduceerde “Science Cafélied”, zichzelf daarbij begeleidend op de accordeon. Het nummer bevatte teksten over het Science café in het algemeen maar ging ook in op de kwestie die vandaag aan bod kwam.
Ook een interessante kwestie om mee te nemen in de beredenering of buitenaards leven wel mogelijk is, is natuurlijk de vraag hoe en onder welke omstandigheden leven kan ontstaan.
Zo is het van belang dat er een juiste temperatuur is en moeten er bepaalde grondstoffen, waaronder water, aanwezig zijn. Tot slot moet er dan een chemische reactie plaatsvinden waaruit het leven ontstaan is. Hier komt het lastige punt; het is niet bekend welke reactie dat is en hoe hij tot stand komt.
Dit alles was – hoewel het meer als de helft van de tijd vulde – eigenlijk slechts introductie; We wisten nu onder welke omstandigheden leven mogelijk was. De belangrijke vraag was nu of deze omstandigheden ook op andere planeten te vinden waren.
Eigenlijk was er op die vraag niet echt een zinnig antwoord te vinden, en de meningen waren verdeeld. Beide professoren gingen hierover de discussie met elkaar en het publiek aan. Na een lange discussie waren ze het er over eens dat de kans dát er leven is groot is, maar dat het de komende dertig jaar ontdekt wordt achten ze niet erg waarschijnlijk.
Op een vraag uit het aanwezige publiek of we onze visie niet moeten verbreden en de bestaande aardse regels betreft fysica en chemie niet teveel beperkend zijn kwam een duidelijk nee, omdat er geen enkele aanwijzing voor andere mogelijkheden gevonden is.
Verder is er gevraagd waarom onderzoeken naar buitenaards leven zoveel moeten kosten. Het antwoord was grappend: “Valt mee, het kost maar een paar honderd miljoen”, aldus Waelkens. “ Daarnaast is het een bijproduct van mijn eigenlijke onderzoek, namelijk hoe planeten en zonnestelsels ontstaan. En daar is nog veel geld in op te maken”
Dit artikel is gebruikt voor een schoolopdracht aan de FHJ.
^WB
Maargoed, verandering dus. Ik had wel een idee over wat er precies beter moest, maar ik had van mezelf niet verwacht ondernemend genoeg te zijn om het nog daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Het bleek uiteindelijk vrij simpel, want de belangrijkste stap was ballen tonen en de tweede kamer binnenwandelen. Die was na de verdwijning eigenlijk niet meer gebruikt, behalve door enkele zwerfkatten die hun intrede er genomen hebben. Iets wat overigens aan de afbeelding hiernaast te zien niet de eerste keer was. De voorzitterszetel heb ik omgetoverd tot mijn werkplek, en vanaf daar ben ik mensen aan gaan sturen.